"Жаншерик" поэмасынын 2- бөлүгү

Жароокерим, экөөбүздүн куракта

жаншериктик ээ болуп зор кубатка:

сүйүү гана коргой алат турбайбы

эң оор сыноо башка түшкөн убакта.

Сен убайым жебеш үчүн адатта,

сергек жашоо курдум темир абакта.

Ден - соолукту бассам - турсам чыңадым,

дем - күч топтоп, көндүм өздүк талапка.

Сен жантуйгум, жароокерим, асылым,

ар аптада менин ташып азыгым:

табитимде эмне сүйсөм жөнөттүң,

тандап түрдүү мөмө - жемиш, жашылын...

Ырайы суук түрмө бетон дедиңби:

эски дартым - бут сөөктөрүм, белимди

ойлодуң бейм... жылуу, жумшак кийинттиң.

А мен кантип жоготом күч - демимди?!

Сыз өтпөдү, суук өтпөдү денемден,

асыл жарым болгон үчүн кеменгер.

Аялзаттын баары сендей болгондо

азап чекмек кандай мырза, шер, эрлер?

Жем издеген куштай ар бир жумада:

жай, күз, кышта тарттың канча убара?

Мен эмнени жакшы көрсөм ташыдың,

чүйгүн тамак - витаминдүү курамы.

Бакыт буйруп, табат сендей жарды ким?

Сен өзүңө ыраа көрбөй бардыгын

мага ташып "түнөрбө, - деп- түрмөдө ",

сездирбедиң дүнүйөнүн тардыгын. Апрель, 2024